Koffie, nee dank je!

Ik dronk zojuist een kopje espresso. Nee, ik dronk er zelfs twee. Ze smaakten heerlijk. Ik genoot ervan. Ik genoot van de geur van de gemalen koffie toen ik mijn blik Illy openschroefde. Ik genoot van het geluid van mijn espressoapparaat en zelfs van het gladde hout en het gewicht van mijn tamper in mijn hand. Mijn kopjes espresso waren een ervaring voor al mijn zintuigen.

Het waren ook stiekeme kopjes koffie. Het is vastentijd en ik heb dit jaar besloten de koffie te laten staan. Ik deed dit al eerder en vond het toen een waardevolle ervaring. Dit jaar was het een beetje gemakzuchtige keuze. Mijn leven is vrij chaotisch op het moment. Vooral door goede dingen gelukkig maar daardoor vond ik het heel lastig om te bepalen hoe ik ging vasten. Koffie is zo’n prominente steunpilaar van mijn dagelijks leven  dat ik dit in ieder geval ging merken. En het is eenduidig genoeg om er niet te veel over na te denken.  Wil je koffie? Nee. Redelijk makkelijk toch?

Ik dronk sinds aswoensdag op 1 maart twee keer eerder koffie op een vastendag. Een keer op bezoek bij mijn schoonmoeder in het verpleeghuis die, stralend van blijdschap dat we er waren, koffie ging halen zodra ze ons zag. Dementie maakt haar leven al verwarrend genoeg daar hoef ik niet nog meer verwarring aan toe te voegen. (Marieke die om 11 uur ’s ochtends thee drinkt is echt heel verwarrend). De tweede keer vroeg ik thee, kreeg ik koffie en dronk ik hem op. (Marieke die om 11 uur ’s ochtends thee drinkt is ècht heel verwarrend).

Maar vandaag zette ik hemzelf. Koos ik bewust om te doen wat ik me had voorgenomen niet te doen. Vandaag (en gisteren) was ik ook erg bezig met de vraag: Waarom doe ik dit? Wat brengt vasten me? Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? Waarom vast een mens? Traditioneel is het een periode van bezinning op je geloof. Een onthouding van luxe om solidariteit te tonen met mensen die minder hebben. Een voorbereiding op het licht van Pasen. Een periode om aan je zelf te werken. Los te laten wat je niet meer nodig hebt.

Waarom drink ik geen koffie in de veertigdagentijd? Ik geloof dat het beetje van allemaal is. Ik ben dol op koffie. Echt heel erg dol op koffie. Koffie is een van de fundamenten waarop mijn dagelijkse leven rust. Dus het is interessant en uitdagend om te kijken of ik zonder kan en het is ook verhelderend om je te realiseren hoe vanzelfsprekend dingen kunnen worden die eigenlijk heel belangrijk voor je zijn. Koffie is belangrijk voor me. Een van de dingen die ik me nu realiseer is dat het ook een van de fundamenten van mijn sociale leven is. Spreek ik met vrienden af is dat meestal onder het mom: Tijd om koffie te drinken?  Bakkie doen? Hé, zin in koffie? Of varianten op dit thema. Maar soms slok ik hem weg zonder te proeven. Of neem er nog een zonder me af te vragen of ik zin heb. En ik geniet zeker niet dagelijks zo van mijn kopje als ik dat net deed.

Dat maakt vasten waardevol voor mij. Stilstaan bij de dingen die vanzelfsprekend lijken maar dat natuurlijk niet zijn. Morgen heb ik een afspraak in het midden van het land. Om 10 uur. Ik ga om kwart over 7 het huis verlaten en ik drink geen koffie. Maar zondag, zondag poets ik eerst mijn espressoapparaat glimmend op en als ik dan de bus opendraai, haal ik even diep adem en dan mag ik weer een kopje. Nog maar 25 vastendagen tot de vanzelfsprekendheid er gewoon weer in sluipt..

En dat mag ook….